Autorja Ganimete Krasniqi sjellë për EPIQENDRA poezinë e saj shpërthyese ekskluzive “NANË”. Kjo është një poezi e rrallë, që kapë dimensionin hyjnor të nënës si epiqendra e krejt jetës njerëzore, e shkruar me fjalë që burojnë nga shpirti, frymëzuar nga humbja e nënës së saj e cila la zbrazëtira të mëdha. Poezia “NANË” tregon se e vetmja dashuri pa kushte dhe e çiltër e hyjnore është dashuria dhe sakrifica e nënës për fëmijë. E sikur të mblidheshin të gjithë autorët e botës, sikur deti të bëhej ngjyrë e drunjtë e botës të bëheshin lapsa, vështirë do të ishte të përkufizohej NANA.
…
As sonte s’kam gjumë në sy, nanë
nata pa ty, është shumë e randë.
Pa i pa sytë e tu
sytë e mi s’po mësohen
nanë pa ty, veç po rëndohem.
Sa shumë po m’mungon, nanë
këtë e di veç Zoti
se zemra po ndjen dhimbje
E s’po ndalet as loti.
Shtëpia ku më rrite,
nuk është më njësoj
me ikjen tënde, nanë
gjithçka, gjithçka ndryshoi…
Edhe mëngjeset
po më duken t’rana
se po m’del gjumi
n’kohën kur zgjohej nana…
Ahhh, moj nanë,
sa shumë u mundove,
edhe pse s’e kishe t’lehtë jetën
kurrë nuk u ankove.
Qysh kurrë njëherë, me rënku nuk dite
krejt trup e shpirt, për ne i ipje.
Edhe kur dhimbjet, ty të rënduan,
asnjë rënkim, nga ti s’e dëgjuam.
NANË moj, simbol i fortësisë
durimit, respektit,
urtësisë e dashurisë.
Ti kishe zemër t’madhe e padjallëzi.
Me ikjen tande NANË
zemra keq më është thy.
As hijet ku bashkë rrinim,
s’po më japin më freski.
Ahhh, moj nanë,
qysh me jetu pa ty?!
Krejt botën kisha
kur vija më parë
Më prisje tek dera
me buzëqeshje, moj nanë.
Qysh kurrë një herë
me u mërzitë nuk dite,
se ti çdoherë tek dera më prisje.
Vajzën time n’dorë ta kam lanë,
sa shumë kujdes e dashni,
i ipje moj nanë.
Nanë, veç një shpresë po më mbanë,
lulet që aq shumë i doje
Aty ku je i ke çdo kënd pranë.
E di se atje je më mirë, moj nanë
po Bora po t’kërkon
e s’po di çka me i thanë…
